Mensen zijn biologische wezens. Veel meer dan we ons bewust zijn worden we gestuurd vanuit onze biologie. Ons lichaam staat ons gedurende ons (dit) leven ter beschikking. Door middel van onze fysieke aanwezigheid op deze aarde kunnen we ons leven creëren. 
In onze samenleving worden angst en stress vaak als negatief geduid. Maar het zijn biologische reacties gegenereerd door ons zenuwstelsel met als doel om ons in leven te houden. Ons lichaam en ons brein zijn geprogrammeerd om gevaar snel te detecteren. Bij gevaar moeten fysieke functies aangezet worden om effectief te kunnen reageren op dat gevaar. Zo krijgen we meer focus, meer zuurstof en wordt er minder energie gestoken in lichaamsfuncties die energie kosten, zoals bijvoorbeeld spijsvertering.  Dit zijn nuttige reacties bij echt fysiek gevaar.  Maar ons brein en ons lichaam reageren op een soortgelijke wijze bij wat ik noem psychologisch gevaar. Onder psychologisch gevaar versta ik de perceptie van gevaar in de buitenwereld. Ieder van ons ontwikkelt in zijn leven een programma, een programma gericht op overleving, vooral in onze jeugd. Dit programma bestaat uit oordelen en overtuigingen over de wereld, andere mensen en onszelf.  Wanneer er vanuit de buitenwereld een trigger komt die ons raakt in een overtuiging, bijvoorbeeld ik word niet gezien, ik doe er niet toe, ik word afgewezen of iets dergelijks. reageert ons zenuwstelsel direct omdat deze perceptie leidt tot gevaar. Dit is het gevaar voor wat ik noem het gevaar voor sociale deprivatie. Mensen zijn sociale wezens, voor sociale wezens geldt vanuit de evolutie dat het onderdeel uitmaken van de groep een essentiële voorwaarde is om te overleven. Als eenling was de kans op overleving in de oudheid minimaal. Die angst zit biologisch geprogrammeerd in de oudste delen van ons brein. Sensoren in onze buik zijn gekoppeld aan dat deel van het brein. In onze buik voelen we ook spanning of angst als we in situatie belanden waarin we geconfronteerd worden met de angst uit de groep te vallen. Bij veel mensen komt die angst naar boven wanneer ze bijvoorbeeld voor een groep moeten spreken of optreden. Of wanneer ze afwijzing ervaren in een sociale context. Dat kan in kleine dingen zitten, maar binnen seconden staat ons zenuwstelsel in vuur en vlam omdat ons lijf levensgevaar heeft gedetecteerd.
Het doel van de daarmee samenhangende stressreactie is om te kunnen vluchten, vechten of bevriezen, als overlevingsstrategie. Maar in het geval van angst in een sociale context leidt een dergelijke vanuit stress gegenereerde reactie tot ineffectief gedrag. Het gevolg van dit soort stress is dat we gefocust raken op wat we als gevaar percipiëren en daarmee uit verbinding gaan. we verliezen het contact met onze verbindende hartsenergie, dit effect bevestigt ons weer in onze angst afgewezen te worden, niet verbonden te zijn, er alleen voor te staan. Dit mechanisme wordt ook wel neuroceptie genoemd.  De kunst is om te leren voelen wanneer we in een dergelijke situatie terecht komen en hoe we dan vanuit stress weer in een ontspannen verbindende staat van zijn kunnen raken. In mijn coachingsaanpak gebruik ik daarvoor ademhalingsoefeningen met korte meditaties in combinatie met oefeningen in lichaamsbewustzijn.